هوای سرد سرد بود و من هم که بعد شنیدن تعطیل شدن مدرسه دیگه حال وحوصله درس خوندن نداشتم و از طرفی هم نمیدونستم که چی کار کنم داشتم کتابی رو میخوندم به نام آرمانشهر که خیلی زیبا بود اما اون موقع حوصلش رو نداشتم تصمیم گرفتم که یه آهنگی رو گوش کنم از بس که داداشم رپ گوش داده بود و ما هم همراش ریتم چهار چهار رپ تو ذهنم بود البته من یه ذره نظرم راجع بع رپ عوض شده که بعدا درون مورد مینویسم ولی هنوز هم میگم که اکثرشون بیکار و الافن و موسیقی به درد نخوریه

راستش قصه آرمانشهر منو به یاد آرزوهای چندسال پیشم مینداخت روزهایی که همش فکر میکردم میتونم همه چیز رو تغییر بدم وآینده ای زیبا برای همه بسازم روزهای قشنگی بود بعدش فهمیدم که تنهایی نمیتون و بعد آرزوی اینکه دست تو دست هموطنام پیش به سوی زندگی آرمانی

من بدون اینکه از فلسفه آرمانشهر چیزی بدون درگیرش شده بودم

البته دوران نوجوانی و 14 15 سالگی همه فکر میکنم یه جورایی یه آرمانشهری داره و همه ی ما باهاش درگیر میشیم و اما به این سن که رسیدم درک میکنم که رویا و حقیقت بسیار فاصله دارن دلم ازین گرفته بود که چرا هیچ چیز دلخواه من نیست مسخره است مثل این بچه هایی که هر چی بر خلاف میلشون باشه گریه میکننو پا میکوبونن زمین عجب وضعی بود به قولی شلم شوربا

این هم از بخت ماست دیگه ولی بازم شکر

همیشه سپاسگزار هستیم بگذریم ولی عوضش این زمستان است منو به وجد میاره وواقعا هنر نزد ایرانیان است چه شور و غوغایی بود

نه از رومم نه از زنگم همان بیرنگ بیرنگم بیا بگشای در بگشای دلتنگم

منم دلتنگ بود کم کم داشت خوابم میگرف طبق عادت همیشگیم موقع گوشدادن موسیقی تکنو هم بذارن اگه یه جای دراز بکشم خوابم میبره که گفتن بیا شام منم رفتم اما تا آخر شب همش فکرم مشغول بود به آرمانشهر بهشت این جهانی به همه چی فکر میکردم به این که کاش امسال هم به طور خودکار برای سال 87 اسم انتخاب کنیم کاش یه سایت نظر سنجی بذارن خوب میشه

من اگه بودم فارابی رو انتخاب میکردم وشعر پیش به سوی آرمانشهر(فاربی از کسانی بود که در مورد آرمانشهر زیاد تحقیق کرد)

پیش به سوی آرمانشهر

آرزوی همیشگی هر ایرانی

ناگه غروب کدامین ستاره؟

با آنکه شب شهر را دیرگاهسیت

با ابرها و نفدودهایش

تاریک و سر و مه آلود کرده است

و سایه ها را ربوده است و نابود کرده است

من با فسونی که جادوگر ذاتم آموخت

پوشاندم از چشم او سایه ام را

با سایه خود در اطراف شهر که آلود گشتم

اینجا و آنجا گذشتم.

هرجا که من گفتم آمد

در کوچه پسکوچه های قدیمی

میخانه ها ی شلوغ و پر انبوه غوغا

از ترک ترسا کلیمی.

اغلب چون تب مهربان و صمیمی

میخانه های غم آلود

با سقف کوتاه و ضربی

و روشنیهای گمگشته در دود

و پیشخوانهای پر چرک و چربی

هرجا که من گفتم آمد

این گوشه آنگوشه شب

هرجا که من رفتم آمد

او دید من نیز دیدم

مرد وزنی را که آرام و آهسته با هم

چون تو تذرو جوان میچمیدند

و پچ پچ و خنده و برق ایشان

حتی بگو باد دامان ایشان

میشد نهیبی که بیشک

انگار گردنده چرخ زمان را

-این پیر حسرت بی امان را-

از کار و گردش می انداخت مغلوب میکرد

و پیری و مرگ را در کمینگاه شومی که دارند

نومید ومرعوب میکرد

در چارچار زمستان

من دیدم او نیز میدید

آ ن ژنده پوش جوان را که ناگاه

صرع دروغینش از پا برانداخت

یکچند نقش زمین بود

آنگاه

غلت دروغینش افکند در جوی

جویی که لای و لجنهای آن راستین بود

آنگاه دیدم- و با شرم و وحشت-

خون راستی خون گلگون

خونی که از گوشه ابروی مرد

لای و لجن را

آلوده وحشت وشرم میکرد

در جوی چون کفچه ی مار مهیبی

نفت غلیظ و سیاهی روان بود

می برد ومی برد و میبرد

آن پاره های جگر تکه های دلم را

وز چشم من دور میکرد و میخورد

مانند زنجیره کاروانهای کشتی

کاندر شفقها فلقها

در آبهای جنوبی

از شط به دریا خرامند و از دیدگه دور گردند

دریاخوردشان ومستور گردند.

و نیر دیدیم با هم چگونه

جن از تن مرد آهسته بیرون میآمد

و آن رهروان را که یک لحظه می ایستادند

یا با نگاهی بر ابرو میگذشتند

یا سکه ای بر زمین مینهادند

دیدیم و با هم شنیدیم

آن مردکی را که میگفت و میرفت:((این بازی اوست)

و آن دیگری را که میرفت ومیگفت(( این کار هر روزی اوست))

او دید من نیز دیدیم

دم لابه های سگی را -سگی زرد-

که جلد میرفت می ایستاد و دوان بود

دنبال مردی که با یک بغل نان وخوشبوی تازه

و گاه یک لغمه میکند ومیخورد

و لقمه ای پیش آن سگ می افکند

ناگه دهان دری باز چون لقمه او را فرو برد

ما هم شنیدیم کان بوی دلخواه گم شد

و آمد به جایش یک بوی دشمن

و آنگاه دیدم از آن سگ

خشم وخروش و هجومی که گفتی

بر تیره شب چیره شد بامداد طلائی

اما نه سگ خشمگین مانده پایین

و بر درخت است آن گربه تیره گل باقلائی

***

شب خسته بود از درنگ سیاهش

من سایه ام را به میخانه بردم

هی ریختم خورد هی ریخت خوردم

خود را به آن لحظه عالی خوب وخالی سپردم

با هم شنیدیم ودیدیم

میخواره ها و سیه مستها را

و جامهائی که میخورد بر هم

و شیشه هایی که پر بود ومیماند خالی

و چشمها را و حیرانی دستها را

دیدیم و با هم شنیدیم

آن مست شوریده سر که آواز میخواند

و آنرا که چون کودکان گریه میکرد

یا آنکه یک بیت مشهور وبد را

میخواند وهی باز میخواند

و آن یک که چون هق هق گریه قهقاه میزد

میگفت ای دوست مارا مترسان ز دشمن

ترسی ندارد سری که بریده است

آخر مگر نه مگر نه

در کوچه عاشقان گشته ام من

و آنگاه خاموش میماند و یا آه میزد

با جرعه و جامهای پیاپی

من سایه ام را چو خود مست کردم

همراه آن لحظه های گریزان

از کوچه پسکوچه های بازگشتم

با سایه خسته و مستم افتان وخیزان

***

مستیم مستیم مستیم

مستیم دانیم هستیم

ای همچو من بر زمین اوفتاده

برخیز شب دیرگاهست برخیز

دیگر نه دست ونه دیوار

دیگر نه دیوار ونه دوست

دیگر نه پای و نه رفتار

تنها توئی با من ای خوبتر تکیه گاهم

چشمم چراغم پناهم

من بی تو از خود نشانی نبینم

تنها تر از هرچه تنها

همداستانی نبینم

با من بمان ای تو خوب ای یگانه

برخیز برخیز برخیز

با من بیا ای تو از خود گریزان

من بی تو گم میکنم راه خانه

با من سخن سرکن ای ساکت پرفسانه

آئینه بی کرانه

می ترسم ای سایه میترسم ای دوست

میپرسم آخر بگو تا بدانم

نفرین و خشم کدامین سگ صرعی مست

این ظلمت غرق خون ولجن را

چونین پر از هول تشویش کرده است؟

ایکاش میشد بدانیم

ناگه غروب کدامین ستاره

ژرفای شب را چنین پیش کرده است

هشدار ای سایه ره تیره تر شد

دیگر نه دست ونه دیوار

دیگر نه دیوارو نه دوست

دیگر به من تکیه کن ای من ایدوست اما

هشدار کاینسو کمینگاه وحشت

و آنسو هیولای هول ست

وز هیچیک هیچ مهری نه بر ما

ای سایه ناگه دلم ریخت افسرد افسرد

ایکاش میشد بدانیم

ناگه کدامین ستاره فرومرد؟(مهدی اخوان ثالث)